Een tijdje geleden kreeg onze peuter huidskleurige potloden in verschillende tinten cadeau. Hij kreeg het cadeau van mijn hartsvriendin. Ze verstuurde het in een postpakketje, want ja: corona. In het begeleidend briefje schreef ze dat ze haar dochters de potloden ook cadeau had gedaan.
Toen ik het pakketje opendeed, wist ik dat het eigenlijk een cadeau was voor mij. Voordat ik boze bruine vrouw werd, was ik namelijk een klein kwetsbaar kind. Een kind dat vurig verlangde naar lange sluike haren, een normale naam, een mama en papa die meer leken op de ouders van de kinderen in haar klas. Een kind dat zichzelf nooit terugzag op televisie of in het speelgoed waarmee ze speelde. Een kind dat begreep dat er iets serieus met haar scheelde, want huidskleur dat was zalmroze.
Ik denk ook wel dat mijn vriendin de potloden aan zichzelf cadeau deed. We hebben het er nog niet heel uitgebreid over gehad. Over hoe belangrijk en helend haar gebaar is geweest. Over hoe pijnlijk het was om zo anders te zijn dan de anderen. Over hoe verbonden we zijn in die pijn en dat leed. Sommige zaken blijven zelfs tussen hartsvriendinnen onuitgesproken.
