Ik sluit de badkamerdeur achter me, wring me uit mijn te smalle broek en plof neer op de koude toiletbril. Ik moet enkel plassen, maar neem me voor om hier minstens tien minuten te blijven zitten. Eindelijk even alleen! Mijn lief en ik nemen afwisselend zo van die momentjes. Het is een van de vele afspraken die we woordeloos maakten met elkaar.
Een wekker hebben we sinds we ouders zijn geworden niet meer nodig gehad. Onze peuter maakt ons tijdig wakker. Vaak met een lach en leuk gebabbel, soms met een traan. Deze ochtend begon hij om klokslag zes uur te jammeren: “Ka-ka, ka-kaaaaahhh!”
Je hebt zo van die geuren die zo straf en penetrant zijn dat je ogen ervan beginnen prikken. Zo ook de mijne wanneer ik zijn kamer binnenstap. De plotselinge toevoer van traanvocht in mijn droge slaapogen zorgen voor een lichte shock toestand.
Snel naar beneden, de verzorgingstafel op. Ik rits zijn slaapzak open en trek zijn pyjamabroek uit. FUCK-ze-hebben-‘m-weer-kiwi-laten-eten-in-de-crèche-DIARREE! De randen van zijn luier zijn hier duidelijk niet tegen opgewassen. Ik kom ertoe om zijn body los te knopen en de luier open te maken.
En dan ineens, kak overal.
Echt overal!
Toen ik naar de doekjes greep, zag onze peuter schoon zijn kans om wild te beginnen spartelen. DEFCON 1! Ik aan het schreeuwen naar mijn lief dat hij moet komen helpen. Hij zijn stinkend harde best aan het doen om me te voorzien van extra tissues en een kommetje water, terwijl hij als een gek op zoek is naar een tractor filmpje op YouTube. “Nee! Dat is niet het juiste fimpje!”, bijt ik hem toe.
Onze krijsende en wriemelende peuter begint luidkeels “Papaaa!” te schreeuwen in plaats van “Mamaaa!” wanneer hij doorheeft dat ik me deze keer niet sussend en beschermend opstel. “Rustig blijven ademen”, probeer ik tegen mezelf te zeggen.
Ik adem diep in.
Dat had ik beter niet gedaan. De geur is ….
Het wordt echt rot wanneer ik me mispak en met mijn vingers in lauwe kak terecht kom. SHIT!
Net wanneer ik denk dat ik even wat kan bijkomen van deze shitstorm. Wanneer ik dus letterlijk twee minuutjes alleen op het toilet zit, hoor ik een van onze katten krabben aan de deur. Niet zomaar krabben. Nee! Night-of-the-living-dead-krabben. Nog even en er zit een gat in de deur. Er is me niets, écht wérkelijk niéts gegund in dit #MomsLife.
